SEI PERSEI E A COMUNA DO MEDO

Crónicas esparrexedoras do Couto Mixto: Corría o ano 2009 no Couto Mixto, unha terra onde a realidade ten máis voltas que unha reviravolta da estrada de Vilavella a Meaus. Nese tempo de brétemas e chourizos afumados, gobernaba nas sombras un misterioso personaxe: Sei Persei, o gardián esotérico da chave do Castelo de Maceda, descendente directo dos seis fundadores do Equilibrio Raiano e experto en disimular cousas co bigote. Capítulo I: O desafío do Teniente Un día apareceu polo lugar un tipo do sur, coñecido unicamente como O Teniente, home dado ás bravatas, á gaita desafinada e aos mapas errados. Viña co obxectivo de arrebatar a chave do castelo para abrir un spa termal de auga con gas. —"¡Desafíote, Sei Persei!" —gritou dende o alto dunha silveira, que pensaba que era un púlpito. Sei Persei, cunha capa feita de mantas zamoranas e unha mirada que podía cortar chourizo sen coitelo, respondeu dende o teito do palacio de Vilavella: —"Acepto o desafío… pero só se traes pan de Cea e unha acta notarial asinada polo Consello da Comuna do Medo." Ninguén sabía moi ben quen era esa Comuna, pero soaba oficial. --- Capítulo II: A profanación no Nadal Na noite do 24 de decembro de 2016, mentres os noeles escalaban o palacio de A Vilavella para deixar regalos (e revisar instalacións eléctricas), Sei Persei acordou de súpeto: soñara cun esquío que lle advertira dunha profanación. —"¡Profanaron o palacio! Entraron os esparrexedores da Comuna do Medo!" —berrou, mentres saía coa bata posta e unha lanterna que funcionaba a queixos da serra. Ao chegar ao lugar, só atopou un grupo de noeles escaladores colgados das ventás, cantando “Panxoliñas Antisistema”. —"Trátase dunha provocación político-festiva!" —dixo, e decretou tres días de silencio meditativo con empanada de berberechos. --- Capítulo III: A reconciliación En 2025, xa máis calmos, O Teniente e Sei Persei foron vistos compartindo un viño no Bar Curva da Fronteira. Discutían sobre quen tiña mellor bigote histórico: se Castelao ou Rosalía (un debate eterno). Finalmente acordaron: Que a chave do castelo quedaría gardada nun peto de ánimas da Franja de Laza. Que ningún spa sería construído sen permiso dos noeles escaladores. Que o Couto Mixto seguiría sendo esparrexedor de memoria, lendas e licor café. --- 📜 Epílogo Din que Sei Persei aínda aparece nas noites de néboa para revisar o tellado do palacio e escoitar as conversas dos paxaros. Outros aseguran que vive retirado, redactando columnas en La Voz de Mingarabeiza baixo o pseudónimo de O Limonero Escondido. Pero unha cousa é certa: no Couto Mixto, toda historia é medio certa… e medio.